EPÍTOME DE LA HISTORIA SAGRADA DE LHOMOND (VII)

Al fin consiente Jacob en el viaje.

   Tunc Iudas unus e filiis Iacobi dixit patri: "committe mihi puerum. Ego illum recipio in fidem meam; ego servavo, ego reducam illum ad te; nisi fecero, huius rei culpa in me residebit. Si voluisses eum statim dimittere, iam secundo huc rediissemus". Tandem victus pater annuit: "quoniam necesse est, inquit, proficiscatur Beniaminus vobiscum; deferte viro munera et duplum pretium, ne forte errore factum sit, ut vobis redderetur prior pecunia".

José manda preparar una espléndida comida para sus hermanos.

   Nuntiatum est Iosepho eosdem viros advenisse, et cum eis parvulum fratrem. Iussit Iosephus eos introduci domum, et lautum parari convivium. Illi porro metuebant, ne arguerentur de pecunia, quam in saccis repererant, quare purgaverunt se apud dispensatorem Iosephi. "Iam semel, inquiunt, huc venimus. Reversi domum, invenimus pretium frumenti in saccis. Nescimus quonam casu id factum fuerit, sed eamdem pecuniam reportavimus". Quibus dispensator ait: "bono animo estote". Deinde adduxit ad illos Simeonem, qui retentus fuerat.

Entra José y los saluda muy efusivamente.

   Deinde Iosephus ingressus est in conclave, ubi sui eum fratres exspectabant, qui eum venerati sunt offerentes munera. Iosephus eos clementer salutavit, interrogavitque: "salvusne est senex ille, quem vos patrem habetis? Vivitne adhuc?" Qui responderunt: "salvus est pater noster, adhuc vivit". Iosephus autem, coniectis in Beniaminum oculis, dixit: "iste est fratrer vester minimus, qui domi remanserat apud patrem? Deus sit tibi propitius, fili mi", et abiit festinans, quia commotus erat animus, et lacrimae erumpebant.

Manda José que escondan su copa de plata en el saco de Benjamín.

   Iosephus, lota facie regressus, continuit se, et iussit apponi cibos. Tum distribuit escam unicuique fratrum suorum; sed pars Beniamini erat quintuplo maior quam ceterorum. Peracto convivio, Iosephus dat negotium dispensatori, ut saccos eorum impleat frumento, pecuniam simul reponat, et insuper scyphum suum argeneum in sacco Beniamini recondat.. Ille fecit diligenter quod iussus fuerat.

Envía José a su mayordomo para que alcance a sus hermanos.

   Fratres Iosephi sese in viam dederant, necdum procul ab urbe aberant. Tunc Iosephus vocavit dispensatorem domus suae, eique dixit: "persequere viros, et cum eos assecutus fueris, illis dicito: "Quare iniuriam pro beneficio rependitis? Subripuistis scyphum argenteum, quo dominus meus utitur: improbe fecistis". Dispensator mandata Iosephi perfecit; ad eos confestim advolavit, rei indignitatem exposuit.

Hállase la copa en el saco de Benjamín.

   Fratres Iosephi responderunt dispensatori: "istud scelus longe a nobis alienum est. Nos, ut tute scis, retulimus bona fide pecuniam repertam in saccis; tantum abest, ut furati simus scyphum domini tui: apud quem furtum deprehensum fuerit, is morte multetur. Continuo deponunt saccos et aperiunt, quos ille scrutatus, invenit scyphum in sacco Beniamini.

Vuelven a la ciudad llenos de pena, y se echan a los pies de José.

   Tunc fratres Iosephi maerore oppressi revertuntur in urbem: Adducti ad Iosephum, sese abiecerunt ad pedes illius. Quibus ille: "Quomodo, inquit, potuistis hoc scelus admittere?" Iudas respondit: "fateor, res est manifesta, nullam possumus excusationem afferre, nec audemus petere veniam aut sperare: nos omnes erimus servi tui". "Nequaquam, ait Iosephus, sed ille, apud quem inventus est scyphus, erit mihi servus: vos autem abite liberi ad patrem vestrum".

Ruégale Judas que le permita quedar esclavo en lugar de Benjamín.

   Tunc Iudas accedens propius ad Iosephum: "te oro, inquit, Domine mi, ut bona cum venia me audias: pater unice diligit puerum; nolebat primo eum dimittere. Non potui id ab eo impetrare nisi postquam spopondi eum tutum ab omni periculo fore; si redierimus ad patrem sine puero, ille maerore confectus morietur. Te oro atque obsecro, ut sinas puerum abire, meque pro eo addicas in servitutem: ego poenam, qua dignus est, mihi sumo, et exsolvam".

Se da a conocer José a sus hermanos.

   Interea Iosephus continere se vix poterat, quare iussit Aegyptios adstantes recedere. Tum flens dixit magna voce: "ego sum Iosephus. Vivitne adhuc pater meus?" Non poterant respondere fratres eius nimio timore perturbati. Quibus ille amice: "accedite, inquit, ad me. Ego sum Iosephus frater vester, quem vendidistis mercatoribus euntibus in Aegyptum; nolite timere: Dei providentia id factum est, ut ego saluti vestrae consulerem.

Encárgales José que traigan a su padre a Egipto con toda la familia.

   Iosephus haec locutus fratrem suum Beniaminum complexus est, eumque lacrimis conspersit. Deinde ceteros quoque fratres collacrimans osculatus est. Tum demum illi cum eo fidenter locuti sunt. Quibus Iosephus: "ite, inquit, properate ad patrem meum, eique nuntiate filium suum vivere, et apud Pharaonem plurimum posse: persuadete illi, ut in Aegyptum cum omni familia commigret".