SATYRICON

Molestus fuit, Philerosque proclamavit: vivorum meminerimus. ille habet quod sibi debebatur: honeste vixit, honeste obiit; quid habet  quod queratur? ab asse crevit et paratus fuit quadrantem de stercore mordicus tollere. itaque crevit, quid quid crevit, tanquam favus. puto mehercules illum  reliquisse solida centum et omnia in nummis habuit. de re tamen ego verum dicam, qui linguam caninam comedi: durae buccae fuit, linguosus, discordia, non homo. frater eius fortis fuit, amicus amico, manu uncta, plena mensa. et inter initia malam parram pilavit, sed recorrexit costas illius prima vindemia: vendidit enim vinum , quantum ipse voluit. et quod illius mentum sustulit: hereditatem accepit, ex qua plus involavit, quam illi relictum est. et ille stips, dum fratri suo irascitur, nescio cui terrae filio patrimonium elegavit. longe dederunt; numquam autem recte faciet, qui cito credit, utique homo negotians. tamen verum quod frunitus est, quam diu vixit... cui datum est, non cui destinatum. plane Fortunae filius, in manu illius plumbum aurum fiebat. facile est autem, ubi omnia quadrata currunt. et quot putas illum annos secum tulisse? septuaginta et supra. sed corneolus fuit, aetatem bene ferebat, niger tanquam corvus. noveram hominem  olim colionum; et adhuc salax  erat. non omnis minervae homo. nec improbo; hoc solum enim secum tulit.  

Haec Phileros dixit, illa Ganymedes: narrat  is quod nec ad caelum nec ad terram pertinet, cum interim nemo curat quid annona mordet. non mehercules hodie buccam panis  invenire potui. et quomodo siccitas perseverant! iam annum “Esurio” fui. aediles, male eveniat, qui cum pistoribus colludunt; serva me, servabo te. itaque populus minutus laborat; nam isti maiores maxillae semper Saturnalia agunt. o si haberemus illos leones , quos ego hic inveni, cum primum ex Asia veni. illud erat vivere. si milia, si cilia! interiores et larvas sic  istos percolopabant, ut illis Iuppiter iratus esset. sed memini  Safinium: tunc habitatbat ad arcum veterem, me puero: piper, non homo. is quacumque ibat, terram adurebat. sed rectus, sed certus, amicus amico, cum quo audacter posses in tenebris micare. in curia autem quomodo singulos pilabat! nec scemas loquebatur sed directum. cum ageret porro in foro, sic illius vox crescebat tanquam tuba. nec sudavit unquam nec expuit; puto enim nescio quid Asiadis habuisse. et quam benignus resalutare, nomina omnium reddere, tanquam unus de nobis. itaque illo annona pro luto erat.